Lub Wiarda
Lub Wiarda is in 2015 gestopt met zijn werkzaamheden voor ‘zijn’ AV Horror. Hoogtepunt van de jaarvergadering 2016 was de benoeming van Lub Wiarda tot erelid van onze vereniging. In bijzijn van zijn vrouw Henny, dochter Bea en schoonzoon Harry – en met ondersteuning van een langdurig applaus van de honderd aanwezigen – kreeg Lub de zilveren speld opgespeld door clubvoorzitter Rein Reinsma.
Lub heeft onderstaande verhaal geschreven bij zijn afscheid… Zijn terugblik maakt eens temeer duidelijk wat hij voor de atletiek in het algemeen en AV Horror in het bijzonder heeft betekend!
,,Met ingang van deze maand behoren mijn activiteiten op het gebied van de atletiek tot het verleden. Heb een prachtige tijd gehad. We hadden tot slot nog wat onderlinge wedstrijden in Folsgare.
In 1973 kwam de familie Wiarda in Sneek wonen. Voorzitter was Eeltje de Jong, een PTT-man. Daarvoor, tot 1972 was het Anton Poiesz, de vader van o.a. Maria Poiesz nu bekend van het zitvolleybal.
Mijn twee dochters werden meteen lid van Horror. De oudste dochter maakte veel Horror-reclame (8 keer kampioen van Nederland) en werd met de B-meisjes (een sterk team, met o.a. Mieke Mulder 80m kampioen), in 1974 kampioen van Nederland.
Eind 1974 vroeg Eeltje of ik voorzitter wilde worden van Horror, hij moest i.v.m. werk verhuizen naar Leeuwarden. ,,Jij bent alleen maar trainer en dat kon er best bij”, was zijn mening. Die functie bekleedde ondergetekende tot en met eind 1986. Dat er ook een clubblad gevuld moest worden, iedere maand, dat vergat hij te zeggen!
In 1984 werden de C-meisjes Nederlands kampioen. Het jaar daarvoor de D-meisjes tweede. Mijn opvolger in 1986 heette Dave Ruis en dat tot 1988. Zoon Gurbe werd in 1975 lid en de jongste dochter Joke ontwierp in een onbewaakt ogenblik de huidige Horror-vlag. De geschiedenis van het tenue, zal bekend zijn. Van wit-groen tot rood-groen i.v.m. een onterecht niet gekregen Nederlandse titel voor (de overleden) Eva de Wilde in de Rijnhal in Arnhem. Eind jaren ’70 waren we als Horror, met een team van (klasbakken) midden en lange afstandlopers, 5 jaar lang actief tijdens het pinksterweekend in de 24 uurs estafettes te Apeldoorn. Wonnen drie keer en kwamen als Horror zelfs in het Guinessbook of records terecht. Daaruit vloeiden onze twee internationale Horror-marathons voort. 1976 de eerste en in 1978 de tweede met het predikaat Nederlands Kampioenschap. De derde werd aangevraagd, maar ging niet door, want Rotterdam was ons voor met inschrijven. Visten dus achter het net. Achteraf beter, want wat Rotterdam laat zien, dat hadden wij nooit voor elkaar gekregen
De winnende tijd in 1978 van Jan Fjearestad, uit de ploeg van de Noorse coach Steiner Spellberg, nog steeeds een vriend van me, was 2 uur en 14 min, 1 seconde voor Roelof Veld die daarmee de Nederlandse titel pakte.
Naast voorzitter van Horror was ik ook voorzitter van het district Noord Nederland van 1975 tot circa 1982 en verplicht unieraadslid tot eind 1986. Behoorlijk wat reisuurtjes besteed in die jaren aan de atletiek. Meteen ook verplicht zitting in de sportraad van Sneek, die bestaat tegenwoordig niet meer. Vanaf 1976 ieder weekend naar Papendal voor training met dochter Bea. Vrij snel gingen Wim de Wolff (was ook lid van ons), Rudy Veenstra (discus) en Gerlof Holkema (speer bij een andere bondstrainer) ook mee.
In 1984, al veel eerder eigenlijk, kwamen er definitieve plannen voor een eigen baan in Sneek. Het moest m.i. een kunststofbaan worden, het werd een sintelbaan, want de gemeente durfde helaas geen kunststofbaan aan. Achteraf kregen ze gelijk, niet wat de baan betreft, maar de sintelbaan werd al snel afgekeurd. Hij verzakte op plaatsen waar vroeger sloten hadden gezeten. Oranjewoud, de maatschappij die de baan aanlegde, vergat dat sloten onder een baan langer doorzakken! Wilde dus zelf een kunststofbaan, want dat had de toekomst, maar mijn medebestuursleden hadden die wens helaas niet. Het discusrecord van Erik de Bruin, later voor 4 jaar geschorst i.v.m. doping, werd wel goedgekeurd op een afgekeurde baan! Vreemd dat het record staat nog steeds bestaat, want de rest van zijn prestaties zijn besmet.
Moest in 1986 keuzes maken. Een achttal jaren niet naar atletiek omgekeken. Daarna de draad weer opgepakt en samen met zoon Gurbe (sprint en horden), op voordracht van de KNAU bijna de gehele ’90 jaren in de Regio Noord en Oost jeugd-selecties in de leeftijd 13 tot 15 jaar training gegeven. Die vonden plaats tijdens de wintermaanden en het voorjaar. Bij toerbeurt trainden we in Kampen, Epe en Emmeloord. Van 1989 tot 1995 waren er geen regiotrainingen
Begin 2003, na onze verhuizing van Balk naar Sneek, bij het begeleiden van Highland Gamer Hans Lolkema, Wout Zijlstra ontmoet, werd scheidsrechter bij de Highland Games. Uiteraard ook snel, kon dat niet laten, trainer van een tiental Highland Gamers. In 2004 begonnen de regiotrainingen weer en dat werd samen met Monique Jansen uitgevoerd (ontdekte en begeleidde haar, 8x Nederlands kampioen). Aanvankelijk werden de trainingen in Kampen, Epe en Emmeloord gehouden, maar vanaf 2007 in Folsgare. Konden we altijd, ook bij slecht weer binnen., boven trainen. Folkert Boersma, aanvankelijk net als Wout, Katinka en Sytze Bram de Witte die ook mee trainden, assisteerde mij de laatste twee jaar, nadat Monique moeder werd en geen training meer kon geven. Folkert is technisch heel goed onderlegd. Hij beheerst bovendien ook de draai van de kogel en wat het belangrijkste is, hij is visueel, ziet wat er gebeurt en kan daar antwoorden op geven. Kortom, hij kan bij binnen enkele jaren een uitstekende trainer op de werpnummers zijn. Kan AV Horror veel aan hebben!
In 2006 vroeg Wout sr om zoon Wout te trainen. Een jaar later was het logische vervolg om weer trainer van Horror te worden en daar is nu een einde aan gekomen.
Nu dus helemaal gestopt.